Ξεκίνησα να γράφω τα κομμάτια για αυτό το συγκεκριμένο κόνσεπτ, το 2008-2010, επηρεασμένος σε μεγάλο βαθμό απο
την αραβική άνοιξη και τη σταδιακή μετατροπή της στον εφιάλτη της λιβύης και της δικτακτορίας της αιγύπτου και απο την
ασταμάτητη ροή θανάτου απο τα πυρηνικά εργοστάσια της φουκουσίμα. Ενδιαμέσως άλλα κομμάτια χάθηκαν, άλλα προ-
στέθηκαν (το υλικό έμπνευσης για τα χαντάκια είναι δυστυχώς αστείρευτο), άλλα παρατήθηκαν και άλλα διασώθηκαν σε
ημιτελή μορφή – ένα τελικό υλικό σκόρπιο και ανάκατο, αντάξιο του κόνσεπτ του.
Οι ήχοι προέρχονται απο όσο μπορώ να θυμηθώ, απο:
korg monotron, audiomulch, reaktor, arturia microbrute, dementia, insectos tropicales, field recordings, έγχορδα, εφφέ, mfb
nanozwerg.
Κρίση πανικού
(Και έτσι λοιπόν τελειώνει αυτός ο κόσμος· όχι βεβαίως με
ένα πάταγο αλλά σε μια κρίση πανικού)
Ύμνος εις την Μονσάντο
(Aπο το agent orange, ως το roundup και απο τις πρώτες
roundup ready μεταλλαγμένες καλλιέργειες σόγιας στις
sowfree μεταλλαγμένες ποικιλλίες, φιλικές προς την κλιμα-
τική αλλαγή, η monsanto δείχνει αν μη τι άλλο μια τρομα-
κτική συνέπεια. Στην ανηλεή εξόντωση της ζωής και των
επιμέρους χαρακτηριστικών της. Ο παρών ύμνος είναι ένας
ελάχιστος φόρος τιμής σε μια εταιρεία βγαλμένη απο τις
πλέον b δυστοπίες ε.φ., μια απόδειξη ότι ο ζόφος της πραγ-
ματικότητας ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία, επιστη-
μονική ή μη. Η πρόσφατη συγχωνευσή της με τη μπάγερ,
κάνει απλά τα πράγματα εξαιρετικά χειρότερα).
Φουκουσίμα
(Η έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο της tepco, σήμανε επι-
σης πολλαπλες εκρηξεις στο ανθρώπινο ασυνείδητο. Απο την
κατάρρευση του μύθου της ασφαλούς τεχνολογίας, ακόμα
και της ιαπωνικής, στα μύχια ρίγη καταστροφής – ο συνδυα-
σμός τσουνάμι και πυρηνικού ατυχήματος, γκοτζίλα και μαντ
μαξ, έστειλε σχεδόν ερωτικά καλέσματα στην ιαπωνική αλλά
και δυτική ψυχοσύνθεση. Ο αέρας μύρισε ποθητή κατα-
στροφή και οι αισθήσεις οξύθηκαν, οι ιάπωνες μηχανικοί
έκαναν ένα ιδιάζων σεπούκου, προσπαθώντας να επιδιορθώ-
σουν τους αντιδραστήρες, ενώ στην ευρώπη οι διατροφικές
αποχές και ο διεγερτικός τρόμος, ήταν ο τρόπος να συνηθί-
σει ο μέσος πολίτης ότι δεν πρέπει να ξεχνά ότι είναι πρωτί-
στως αναλώσιμος. Εφτά χρόνια μετά οι αντιδραστήρες της
tepco συνεχίζουν να ξερνάνε θάνατο και η ΄καθαρή΄ λύση της
πυρηνικής ενέργειας επανέρχεται στο προσκήνιο.
Το κομμάτι γράφτηκε εκείνες τις πρώτες συναρπαστικές και
τρομακτικές μέρες του ατυχήματος, και χάθηκε μαζί με το
λαπτοπ. Η μόνη βερσιόν που βρήκα σε ένα σκληρό ήταν
αυτό το γεμάτο λάθη- όπως και η κάθε τεχνολογία, ειδικά η
πλέον προηγμένη- τέηκ).
Αραβική άνοιξη, πυρηνικός χειμώνας
(Η τραγωδία του να κατοικεί κανείς σε μια μεγάλης γεωπο-
λιτικής αξίας χώρα. Παρά το συγκινητικό πείσμα των διαδη-
λωτών, η ήττα ήταν ολοκληρωτική. Και πλήρως
εναρμονισμένη με τα σχέδια των δυτικών ελιτ, που έσπευ-
σαν να την αγκαλιάσουν. Τόσο την άνοιξη, όσο και το μαρα-
σμό της σε ένα άγονο πυρηνικό χειμώνα. Η ελπίδα κάνει
πάντα τη θλίψη μεγαλύτερη).
Σρεμπένιτσα
(Μετά τη σρεμπένιτσα, συνεχίζει και γράφεται ποίηση. Αλλά
το ίδιο θα΄ταν και να μη γραφόταν. Η ανενόχλητη σφαγή
και ομαδικός βιασμός των κατοίκων της σρεμπένιτσα και
των προσφύγων πολέμου, απο σέρβους και έλληνες αδερ-
φούς φασίστες, η αναίμακτη υποχώρηση των ολλανδών κυα-
νόκρανων που άφησαν το προσφυγικό καταφύγιο της
σρεμπένιτσα βορά στα αιμοδιψή τσέτνικ και ελληνικά κα-
θάρματα, χάραξε ανεξίτηλα το τέλος του 20ου αιώνα. Μια
υπενθύμιση της βαρβαρότητας των καιρών μας).
Οι θαυμαστοί κήποι της Φουκουσίμα
(Η άγρια φύση αγκάλιασε το τσερνομπύλ, αποδεικνύοντας
ότι η ανθρώπινη παρουσία είναι πιο επιβλαβής ακόμα και
απο μια πυρηνική καταστροφή. Θα είναι άραγε θαυμαστά,
σαν τα τριαντάφυλλα του ολοκαυτώματος, τα άνθη της φου-
κουσίμα;)
Το τέλος του κόσμου, ξανά
(Ένας μικρός φόρος τιμής, όχι στο νηλ γκάιμαν, απο τον
οποίο και δανείστηκα τον τίτλο, αλλά στο ρέυ μπράντμπερυ
και την πιο τρυφερή και θλιμμένη τελευταία μέρα που έχει
γραφτεί ποτέ).
Ανάπτυξη
(Η πρόοδος είναι το κυρίαρχο ιδεολόγημα της εποχής μας
και η οικονομική ανάπτυξη, το κυρίαρχο επιδικό της. Μιας
εποχής καταδικασμένης άρα να γεννά τραγωδίες).
Πλατεία Ταχρίρ
(Για τις γυναίκες και τους άνδρες της αιγύπτου, την ελπίδα
και την ολοσχερή ήττα).
Το φούσκωμα των οικονομολόγων
(Το πιο χαρακτηριστικό δεινό των καιρών μας, είναι ο αποι-
κισμός της δημόσιας σφαίρας και του ανθρώπινου φαντασια-
κού απο τους κατα γενική ομολογία πιο αφόρητους και
ανιαρούς εκ των συνανθρώπων μας: των αποφοίτων οικονο-
μικών σχολών. Στα χρόνια της κρίσης, αυτή η επονείδιστη
ανθρώπινη κατηγορία, φούσκωσε ως άλλες βδέλλες – με αίμα
φυσικά. Ή αλλιώς: μια κοινωνία που στηρίζει την ευτυχία
της στα λεφτά είναι καταδικασμένη να δυστυχήσει απο την
ελλειψή τους).
Άνθρωποι και λύκοι
(Θα ήταν εξαιρετικό να μας επισκεφτεί ένας πολύ ανώτερος
εξωγήινος πολιτισμός με αυστηρές ηθικές κρίσεις και δυνά-
μεις ολοσχερούς καταστροφής. Ίσως αναγκαζόμασταν έτσι
να κάνουμε ένα βήμα έξω απο τον εαυτό μας και να δούμε
το είδος μας και τη συμπεριφορά του με τα μάτια άλλων.Θα
χτίζαμε τότε αδριάντες της ντροπής για όσους σπίλωσαν
ανεπανόρθωτα τη φήμη του χόμο σάπιενς. Θα μπορούσαμε
για παράδειγμα να σκάψουμε ένα βαθύ λάκκο και να τον
παραγεμίσουμε με περιττώματα, για τον κυνηγό του πηλίου
που αφότου το αγριογούρουνο που κυνηγούσε βούτηξε στη
θάλασσα για να γλυτώσει, ζήτησε τη βοήθεια ενός ψαρά και
της βάρκας του για να το σκοτώσει. Θα χτίζαμε κακόμορ-
φους, σκοτεινούς σωρούς εν είδει αδριάντα έξω απο τους
στάβλους ευρυτανίας, έξω απο το παρανέστι, έξω απο ανα-
ρίθμητα χωριά της ελληνικής υπαίθρου όπου συνέλαβαν λύ-
κους και αφού τους βασάνισαν, τους κρέμασαν απο σύρματα
στις πλατείες τους, ως ζοφερή υπενθύμιση του τι πραγμα-
τικά είμαστε. Πράγματι, δε θα΄χαμε χώρο να περπατήσουμε
απο όλους τους αδριάντες της ντροπής που θα΄πρεπε να χτί-
σουμε. Αλλά ίσως η αίσθηση ότι κάποιος, δυνατότερος απο
εμάς, μας παρατηρεί, μας έκανε λίγο πιο υποφερτούς.
Και ίσως, σα σύμβολο της όποιας ευγένειας της ανθρώπινης
φύσης, διαλέγαμε ένα και μοναδικό βουνό, ένα κάθετο βράχο
ανάμεσα στα μοναχικά ρόμπολα και σμιλεύαμε εκεί τις μορ-
φές ενός λύκου και ενός ανθρώπου, να ατενίζουν τα δάση
παρέα).