Dark, rhythmic electronics. 

This is the sister album of au bout de la nuit, recorded 2018-2022, in athens.

Gear used: yamaha cs-20, yamaha cs-15, sequencer, filed recordings, strings, mfb dominion, dreadbox erebus, audiomulch.

Artwork by Andreas Kasapis.

Silver printing on black carton paper. Comes with a card with a different version of the artwork.

Listen

 

 

 

 

Αν όπως υπονοείται απο τη μελέτη των δομικών στοιχείων της πραγματικότητας, σ΄αυτό που ονομάζεται κβαντικό επίπεδο, τίποτε δεν επιλέγεται στ΄αλήθεια και το κάθε τι πιθανό συμβαίνει, το φωτόνιο περνάει και απο τη μια οπή και απο την άλλη ταυτόγχρονα, και εσύ χρησιμοποίησες τον αριθμό στο χαρτάκι που είχε ξεμείνει απο το προηγούμενο βράδυ στο παντελόνι σου καλώντας την κοπέλα που συνάντησες στο μπαρ και ταυτόγχρονα πέταξες αφηρημένος το χαρτάκι στην τουαλέτα μη συνειδητοποιόντας παρά όταν ήταν πολύ αργά το περιεχομενό του, οπότε -ευτυχώς απο μια άποψη- δεν την κάλεσες ποτέ, αν με άλλα λόγια η κάθε διαφορετική πιθανότητα, η κάθε επιλογή, πραγματώνεται σε μια -σχεδόν- απειρία παράλληλων συμπάντων, αν το κάθε πιθανό πράγμα στον κόσμο, πραγματώθηκε σε μια και μοναδική στιγμή, όλη αυτή η απειρία συμβάντων, ο νεάτερνταλ που ατενίζει την κοιλάδα των άλπεων, το άστρο που γεννιέται και το άστρο που εκρήγνυται στον ενεργειακό του θάνατο και ο χόμο σάπιενς που ατενίζει την πόλη απο ψηλά, δεν είναι παρά διαφορετικές εκδοχές της ύπαρξης η οποία, για κάποιον ανεξιχνίαστο ακόμη λόγο, ξεδιπλώνει την απειρία των μορφών της, αν κοντολογής, τρόπος του λέγειν, τα πάντα έχουν ήδη συμβεί, συνέβησαν μια και έξω και άπαξ, και εμείς βιώνουμε την ψευδαίσθηση του χρόνου κινούμενοι με κάθε επιλογή μας ασταμάτητα απο το ένα σύμπαν στο άλλο και άρα αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως χρόνο δεν είναι παρά η αίσθηση μια αέναης ουσιαστικά χωρικής μετακίνησης, σε κάποιες άλλες διαστάσεις ίσως, αλλά χωρικής όπως και να΄χει, με κάθε συμβάν, με κάθε ενδεχομενικότητα στο κβαντικό σύμπαν μέσα μας, μετακινούμαστε σε ένα παράλληλο κόσμο όπου αυτή η ενδεχομενικότητα έχει πραγματωθεί, δεν μετακινούμαστε άρα στο χρόνο με τη φορά του περιβόητου βέλους του, αλλά στο χώρο και καθώς η αταξία θριαμβεύει έναντι της τάξης, αυτή η μετακινησή μας στη θάλασσα παγωμένου χρόνου και πολλαπλών κόσμων τερματίζεται σε ένα κόσμο όπου η εντροπική φθορά είναι απόλυτη, στο θάνατο δηλαδή, τότε αυτό που αποκαλείται retrocausality, το συμβάν που προηγείται του αιτίου του, όπως συχνά συμβαίνει στο κβαντικό επίπεδο, η δυνατότητα να κάνεις κάτι στο παρόν και να επηρεάσεις το παρελθόν, δεν είναι ουσιαστικά παρά μια τρόπον τινά βραχυκύκλωση της αέναης κίνησης της ύπαρξης απο το ένα σύμπαν στο άλλο, σε μια πανταχού παρούσα και απόλυτα μοναδική στιγμή.

1. Disenchantment

Η απομάγευση ενός κόσμου που προσαρμόζεται όλο και περισσότερο στις ανάγκες της απρόσκοπτης λειτουργίας των μηχανών

2. Frozen Time

Η θάλασσα παγωμένου, στο απόλυτο μηδέν, απόλυτα και αμετάκλητα ακίνητου χρόνου, όπου το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν σε μια μοναδική στιγμή

3. Holographic Universe

Ένα δισδιάστατο σύμπαν, όπου η τρίτη διάσταση παράγεται απο την αλληλεπίδραση του φωτός, ως ολόγραμμα.

4. Whatever Walked There, Walked Alone

Μια απο τις εναρκτήριες φράσεις σε ένα απο τους πιο συναρπαστικούς στοιχειωμένους κόσμους της λογοτεχνίας, στο δαίμονες του χιλλχάουζ της shirley jackson

5. Normal People

Η δηλητηριώδης και φονική φύση των απλών ανθρώπων – η κοινοτοπία με άλλα λόγια του κακού. για το ζακ κ.

6. A White Promise of Spring

Η μυρωδιά της άνοιξης σε ένα χιονισμένο τοπίο.

Reviews

Among what seems an endless flood of improvised music, modern classical music and free jazz (by the time they form the majority of VW’s content, it’s time to end), music by Greece’s PS Stamps Back is more than welcome. I believe they are still a duo, and armed with “synths, sequencers, computer, drum machine, strings and recordings”, they record their music. With their previous release, ‘Au Bout De La Nuit’ (Vital Weekly 1274), I noticed a shift from their more techno-ish music of before towards a more reflective sound. One that is heavily based on the use of arpeggios. Not too fast, the elements of ‘dance’ are removed from the music. That doesn’t mean the rhythms disappeared from the equation. They are still there, but instead of
leading the music, they support the music. Sequences and synthesizers now take the leading role, and more than on the previous PS Stamps Back, the music now lands in the world of cosmic music. They cleverly avoid overtly long pieces, and the music remains, as before, on the atmospheric dark side of the spectrum. However, it never becomes a cosmic trip, and it would undoubtedly be too dark for a chill-out room. That’s precisely why I enjoy this kind of music and the band. They never compromise or want to give the audience what it expects. They would rather mind their own business and change when they feel there is a need. All of which they offer with a certain grim design, which is another source (oddly, perhaps) of pleasure here. Again, going against the grain, I suppose.
(vital weekly)