modern pessimism meets retro electronica. music for various catastrophes. fuck off happy people.

all songs worked and recorded during the last 6 years,  at peak points of humanity’s glory march down the drain.

mfb, eowave and  dementia synths, reaktor and audiomulch, string intsruments, field recordings and various pedal effects were used and abused for these 11 songs, moving from drony electronics to technoid melancholia.

listen

panic attack

the end of the world again

srebenica

 

 

 

 

 

 

 

Διάβασε

 

 

reviews

The previous release I heard by Greece’s PS Stamps Back was a live recording released by Protos Orofos (see Vital Weekly 1028) and I thought it was the best release I heard from them so far. It was a fine combination of techno rhythms and bleepy monotrons. On this new CDR, which actually has a title in
Greek (which apparently means ‘Music for Ditches’) the techno element is pushed away, which is a pity. There is rhythm here for sure, but it is much a stomping and simple beat and not spiced up as raw dance music with a few exceptions, such as ’Tahrir Square’. The bleepy monotrons are still present and
the bubble, bleep, feedback nicely along. PS Stamps Back also say they use “reaktor and audiomulch, string intsruments, field recordings and various pedal effects” and in general the mood is not very uplifting. We live in dark times, and perhaps some of that grimness is reflected in this music? Especially when there is no rhythm and PS Stamps Back take an all drone like route, the music is pretty desolate, such as ‘The Marvelous Gardens Of Fukushima’. Other titles are also strong indicators of the mood; ‘Monsato Hymn’, ‘Arabian Spring, Nuclear Winter’, ’Srebenica’ or simply ‘The End Of The World, Again’. Hard to say it is an ‘enjoyable’ release, but I actually liked this quite a bit. (vital weekly)

Τι ρόλο άραγε μπορεί να παίξει στη μουσική η εξής παλαβή υπόνοια πως η πόλη, που τόσο αθεράπευτα μας μαγνητίζει, είναι οντότητα σκληρή, ελαττωματική κι αυτοκαταστροφική; Όταν μάλιστα οι μοντέρνοι αστοί δεν είμαστε πάντα, ούτε καν συχνά, διατεθειμένοι να δούμε στο ιδιο περιβάλλον που πια μας τριγυρίζει τη βαθιά σημασία καθαυτής της μετατροπής του.

Όποια κι αν είναι η πιο κοντινή στα παραπάνω αλήθεια, στις πτυχές του αθηναϊκού αντεργκράουντ, τουτέστιν της δικής μας πόλης, και για το θέμα που ανοίγουμε, βρίσκεται το σημαίνον (αντι)παράδειγμα της 1000+1 TiLt. Η οποία τρέχει ήδη επί δυόμισι δεκαετίες, απ’ το ’93. Απαριθμώντας δε τις εκδόσεις της μπαίνεις σ’ ένα ατελιέ όπου ηχοτοπία, εγγραφές περιβάλλοντος, γενικότερα επεξεργασίες, διαρρηγμένες φόρμες, κατηργημένα πνευματικά δικαιώματα, λάιβ σε σπίτια, συμπράξεις κ.λπ. σε προ(σ)καλούν να ξανασκεφτείς τα ανεκπεραίωτα σχέδιά σου για τον αποσχηματισμό του αστισμού και του αποφασιστικού βήματός σου για το παραπέρα.

Κάθε μελέτη επομένως της κινητικότητας των αυτοοργανώσεων, κυρίως απ’ τις αρχές των 90s και μετά, όπως πραγματικά συνέβη δηλαδή στα πλαίσια της μετάβασης του εγχώριου καπιταλισμού απ’ την αφθονία στα μνημόνια, θα αναφέρει σε σημειώσεις κι υποσημειώσεις συγκεκριμένα πρόσωπα και πράγματα, κι ονομαστικά κάπου τον Ιάσωνα Παπαδημητρίου ή αν τον προτιμάτε με τη σόλο μουσική του υπογραφή, τον PS Stamps Back.

Δεν είμαστε αρχειοθέτες κι αριθμολάγνοι. Μολοντούτο ξεφυλλίζουμε ευχάριστα ξανά τα φανζίν Happy Harry, Suckerpunch, Πείραμα Στον Τρόμο κ.ά., αρκετές μπροσούρες κι ανεξάρτητα έντυπα, όμως προπάντων ανατρέχουμε στις κυκλοφορίες που βγήκαν από σειρά σχημάτων και πρότζεκτ του Iason P., βλ. παλιότερα Cities In Desolation, It Lies Within, Croatan Ensemble, Adaptories ενδεικτικά, και πρόσφατα τους Millions Of Dead Tourists, καθώς και στα κάμποσα άλμπουμ του ίδιου του PS Stamps Back ως τα σήμερα, είτε είναι αμιγώς προσωπικά είτε απ’ τις συνεργασίες του. Τουλάχιστον οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε λοιπόν ότι ταράζει και θρυμματίζει επί καιρώ δύο απ’ τις πιο βασικές αρχές του θεσμοθετημένου μας ιστού, αυτές της ασφάλειας και της κανονικότητας. Και καλώς πράττει.

Τα σημειολογικά επιχειρήματα ωστόσο από μόνα τους δεν επαρκούν. Για να δώσει στην εσωτερική πτώση του σημερινού ανθρώπου ένα νόημα που ίσως αυτή να μην το είχε έτσι ποτέ πριν, ο PS Stamps Back τιτλοφόρησε το παρόν κόνσεπτ «Μουσική Για Χαντάκια», προσπαθώντας ταυτόχρονα να παγιώσει κι ηχητικά την πολύτιμη φράση του τίτλου πάνω κι έξω απ’ το επίπεδο του απλώς συμβολικού. Πρόκειται για φουτουριστικό ρέκβιεμ που κινείται σαν τεθλασμένη και πήρε έξι χρόνια ωσότου να βγει έστω και σε τούτη τη μορφή.

Είναι σχεδόν εντυπωσιακή η με τα χρόνια μετατόπιση του Iason P. απ’ τον ψηφιακό ήχο στον αναλογικότερο τωρινό του, όπως κι η εντρύφησή του σε τεχνικές γνώσεις που αφορούν στην χρήση εξοπλισμών, κι ιδίως στους πειραματισμούς με πλήκτρα και πετάλια. Το κορυφαίο “Fukushima” λ.χ. είναι μοναδικό κι απαράμιλλο κομμάτι όπως κι αν το προσεγγίσει κανείς. Μα δεν είναι μόνο του εδώ. Υπάρχουν και τα “The Swelling Of Economists” και “The End Of The World, Again” της έναρξης του δίσκου, αμφότερα δηλωτικά για το ξεχωριστό ποιόν αυτού, παρακάτω το “Panic Attack” ή το “Of Wolves And Humans” κ.ο.κ.

Η ρετρό αισθητική γίνεται πρωτεύον υλικό και δουλεύεται σαν τέτοιο. Η μελαγχολία του αδιεξόδου των καιρών μορφοποιείται στο επίκεντρο. Οι θόρυβοι κι οι βόμβοι επιμένουν και παραμένουν διότι δεν ζούμε σε αυταπάτες για να πιστέψουμε ότι κάποτε θα φύγουν οριστικά από πάνω μας. Όμως οι λέξεις υπερ- ή υπο-κουλτούρα αδυνατούν να χαρακτηρίσουν επακριβώς το σάουντρακ για την κρίση και την καταστροφή που έχουμε μπροστά μας. Με αυτήν την έννοια, κι ας φαίνεται το ανάποδο, η υπόθεση «Μουσική Για Χαντάκια» δεν θα κλείσει τώρα. Μπορεί στο μέλλον, εφόσον ο κόσμος που ζούμε καλυτερέψει έστω και λιγάκι.

(mic.gr)