Voices, flutes and dark, pulsating electronics create a dystopian soundscape where an even more dark, spoken word, narration develops. Texts by Paul Virilio, Byung-Chul Han and Charles Baudelaire.
yorgos: voice, flutes
iason: synths, loops, effects
released February 10, 2023
recorded at athens, 2022.
mastered by: Kostas Karamitas
cover layout: Sotiris Gekas
listen
Μπορούμε να φανταστούμε το χέρι του adorno, να τρέμει ελαφρώς απο το θυμό και τον εκνευρισμό, καθώς απαντούσε σε διάφορους ακαδημαικούς, πως η ρήση “το να γράφει κανείς ποίηση μετά το άουσβιτς, είναι βαρβαρότητα”, δε μπορεί, όπως ισχύει για κάθε αφορισμό, να ερμηνευτεί στην κυριολεξία και πως εννοείται πως γράφονται ακόμη καλά ποιήματα, καθώς πρέπει μάλιστα και πολιτισμένα και ουδόλως βαρβαρικά, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Όπως ο μύθος, έτσι και η λογοτεχνία, η πολιτική κριτική ή και η ποίηση, χρησιμοποιούν τη μεταφορά, τον αφορισμό ή τη μυθική κατασκευή για να μεταφέρουν μια σκέψη, μια κοσμοθεωρία ή μια προειδοποίηση για τις επόμενες γενιές. Και δε γίνεται ενδιαμέσω κοτζάμ 20ου αιώνα να μη μπορούμε να ξεδιαλύνουμε το νόημα πίσω απο το νοηματικό σχήμα.
Δεν ήταν δυστυχώς παρά μια πρώτη ένδειξη, του ολέθρου που θα επικρατούσε στην ανθρώπινη σκέψη λίγες δεκαετίες μετά στις αρχές του 21ου αιώνα.
Ο κάθε άγραφος οδηγός επιβίωσης για νεαρούς χόμο σάπιενς, περιέχει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, γεμάτο προειδοποιήσεις και bold γραμματοσειρές, καθώς φυσικά και με οδηγίες αποφυγής πάση θυσία, για εκείνους που αδυνατούν να καταλάβουν το σαρκασμό. Οι άνθρωποι που σκέφτονται μόνο ευθεία και σταράτα, που δε βλέπουν παρά μόνο το σωστό και το πρέπων, θα πρέπει να κρατηθούν μακρυά με κάθε κόστος, ακόμα και με χρήση βιας, απο τη ζωή των άλλων.
Και ωστόσο ο κόσμος μας και ειδικά ο ακαδημαικός, εφτά δεκαετίες μετά τη φαντασιακή αγανάκτηση του adorno, είναι γεμάτος μέχρι σκασμού, απο αυτούς ακριβώς τους μπετοναρισμένους, λες και τους έχτισε ο λε κορμπιουζέ με τα χεράκια του, άσπιλους ηθικά μαλάκες. Που επειδή το μυαλό τους αδυνατεί να συλλάβει το περίπλοκο, επιβάλλουν με λύσσα το μονοσήμαντο, με το μανδύα πάντα της άσπιλης και άτεγκτης ηθικής. Οι πολίτικαλ κορρέκτ κακογουστιές δεν άργησαν να δώσουν την θέση τους στις πολίτικαλ κορρέκτ βαναυσότητες και τα “δεν είναι χούντα, δεν έχει τανκς αφού” στην απαγόρευση της τηγανιτής πατάτας πουτίνο.
Το ότι παράλληλα ο κόσμος μας μοιάζει να είναι μια κυριολεκτική ερμηνεία, στο βαθμό που θα εξέπληττε ακόμα και τους συγγραφείς τους, διαφόρων έργων δυστοπικής φαντασίας, με προεξέχοντα το 1984 του όργουελ, δε θα πρέπει ίσως να μας εκπλήσσει. Κάποιοι προφανώς αδυνατούν να καταλάβουν πως το 1984 είναι μια προειδοποίηση μέσω της λογοτεχνίας, μια μεταφορά και επιμένουν να το διαβάζουν σαν εγχειρίδιο χρήσης. Και κερδίζουν κιόλας.
Τι να σημαίνει άραγε για μια εποχή, όταν το the machine stops του e.m.forster δείχνει να περιγράφει πιστά, απο τα 1909, την κατάσταση στην οποία περιήλθε η ανθρωπότητα, 111 χρόνια μετά, το 2020; Ή όταν o μπωντλαίρ απο τα 1867, κατανομάζει τις παθογενειές της; Όταν οι πιο σκοτεινοί μύθοι, οι πιο ζοφερές δυστοπίες, του παρελθόντος γίνονται κανονικότητα;
Αυτά τα μάλλον καταθλιπτικά ερωτήματα και, κυρίως, η ακόμα πιο καταθλιπτική υποψία των απαντησεών τους, οδήγησαν τους habeam corpus στη βεβαιότητα πως ό,τι και αν πρέπει να ειπωθεί για τους καιρούς μας, καλύτερα να μην το πούνε οι ίδιοι. Αρκέστηκαν οπότε στο να σταχυολογήσουν τρεις σκέψεις, δυο απο το παρελθόν και μια σύγχρονη και να ετοιμάσουν τη μουσική που τους ταιριάζει.
Comments are closed.